استاد حسین یوسفی طی مصاحبه با نشریات ورزشی اعلام کرد؛
عدم کامیابی ورزش قهرمانی در میادین ورزش بین الملل علل عدیده ای دارد. بعد از بازی های المپیک 2016 ریو ، تمامی نقادان این عرصه شروع به انتقادهای تندی کرده اند و مسئولین امر نشانه پیکان اتهام و کم کاری را به سوی یکدیگر نشانه رفته اند.
هیچ کدام از این رفتارهای تند و اتهام زنی چه به جا باشد و چه نابجا کاری از پیش نمی برد و ورزش قهرمانی را روز به روز در موضع ضعف فرو می برد.
باید چاره اندیشی کرد و بدنیال یک برنامه بلند مدت و استراتژیک برای ورزش قهرمانی بود. برنامه ای که نه رویایی باشد و نه خیلی بد بینانه. باید واقع بین بود.
هم اکنون شاهد این امر هستیم که تمامی کشورهای دنیا با برنامه ریزی منسجم و به دور از برنامه های سیاسی بدنیال کسب سهم بیشتر از قهرمانی ها و جایگاه های بین المللی هستند.
حال که دنیا سالهاست پی به ارزش والای ورزش قهرمانی در مراودات سیاسی و استحکام بخشیدن به جایگاه بین المللی برده است، آیا صحیح است که ایران اسلامی از این قافله جا بماند؟؟؟؟؟
من بعنوان یک ورزشکار که هم اکنون در کسوت سرمربی تیم ملی می باشم و دارای عناوین متعدد ورزشی می باشم عرض میکنم؛ بنده تمامی زحماتی که ورزشکاران و کادر فنی و مسئولین فدراسیون را درک میکنم چون در برهه زمان های مختلف در شرایط متفاوتی بوده ام و این شرایط را بخوبی درک و احساس کرده ام. من معتقدم تمامی این عزیزان از غیرت و وجود خود مایه گذاشته اند .
با توجه به این مسائل بصورت تیتر وار مسائلی که منجر به این نتایج ضعیف در این سالهای اخیر شده است را ذکر میکنم.
1. عدم اختصاص بودجه کافی به وزارت خانه و بطبع فدراسیون ها
2. عدم وجود برنامه ریزی بلند مدت
3. عدم توجه به استعدایابی از سنین کم
4. فشارهای سیاسی بر روی کادر فنی و تصمیمات
5. عدم وجود انگیزه کافی در ورزشکاران
6. عدم پوشش دهی مناسب رویدادهای داخلی توسط رسانه ها
7. عدم حضور پر رنگ و ناتوانی در لابی گری قوی جهت جذب اسپانسر
8. بی توجهی به سایر رشته های ورزشی
البته دیگر عواملی نیز وجود دارند که این عوامل را تشدید می کنند که طرح این موضوعات در این زمان نمی گنجد.
در پایان برای کلیه عزیزان و مسئولین امر آرزوی توفیق روز افزون دارم.